محتوای فایل دانلودی:
برخی بنای اولیه این شهر را به دوره هخامنشی نسبت می دهند. در این دوره نام شهر «ایساتیس» بود. برخی دیگر از منابع و شواهد بنای یزد را به اسکندر نسبت می دهند. در زمان ساسانیان شهر دارای سه بخش کهندژ شارستان و ربض بوده که قسمتی از شهر قلعه ای آن دوره در خیابان سید گل سرخ امروزی از محله فهادان وجود دارد. طرح یزد در ادوار نخستین اسلامی از همان طرح شهر ساسانی پیروی می کند. ضمن آنکه مطابق حرکت کلی پیشرفت شهرنشینی در قرون چهارم پنجم شهر یزد به تدریج گسترش یافت و از این رو مانند همه شهرهای این دوران، شهر اصلی از مرز شارستان فرا رفته، در ربض گسترش یافت. دراوایل قرن هفتم هجری در زمان مظفرالدین بن سعد زنگی یزد پس از اصفهان و شیراز از لحاظ جمعیت و وفور نعمت سومین شهر ایران بوده است.
در دوره صفویه احداث مجموعه امیرچخماق و مسجد ریگ در حاشیه جنوبی شهر و مجاور دروازه و دو راه ارتبطی اصلی به شهرهای مجاور که یک کانون تمرکز جمعیتی قوی پررفت و آمد را شکل بخشید.مبنایی برای توسعه شهر شد و مجموعه جدیدی احداث شد که شاه طهماسب نام داشت شامل: تکیه، مدرسه و بازار است و علاوه بر آن بین دو میدان اصلی و یک راسته ارتباطی قوی شکل گرفت.